Reiservaringen persoonlijk

Kilimanjaro 2016
In meditatie kreeg ik de opdracht om naar de Kilimanjaro te gaan om mijn innerlijk kracht te leren kennen.
Een ongelofelijk mooie en  uitdagende trip. De weg er naar toe was al geweldig.
2 jaar lang gespaard en getraind; wandeltrainingen, 100ste 4-daagse Nijmegen gewandeld, 160 km in 4 dagen, Wim Hof Methode geleerd, krachttraining gedaan.
Veel dingen die ik nog nooit eerder in mijn leven heb gedaan. Huilen, lachen, confronterend, uitdagend, verbeteren, versterken, accepteren, angsten overwinnen en dan moet de beklimming nog beginnen.
Dan eindelijk is de datum daar, vertrek richting Tanzania, Kilimanjaro op 14 december 2016. Veel zin in, maar ook spannend. Nooit eerder zoiets ondernomen, maar ik ga het gewoon doen!
Eerst een paar dagen genieten van het heerlijke weer, 33 graden in Moshi, Keyshotel. En dan 17 december gaan we van start met de Machame Route, ook wel bekend als de “Wiskey Route”. We zijn met 6 klimmers, Ricardo uit Zwitserland, Brad, Johnathan en Luckey uit Australië, Eric en ik uit Nederland. Het is warm en droog als we starten. in het regenwoud na een paar uur wandelen gaat het licht regenen. Doordat ik met 11 kilo bepakking op mijn rug loop, raak ik uit balans als ik een flinke hoogte op moet stappen die nogal glibberig is. Ik val op mijn linkerarm. Ik voel meteen dat het niet goed zit en weet dat mijn arm is gebroken. Van alles gaat er in een flits door je heen. Stoppen is geen optie voor mij. Gilbert de gids verbind mijn onderarm en we gaan door met een arm. Het was heftig, pijnlijk, angstig en vreugdevol. Alles wat je maar bedenken kunt. Het bereiken van elk kamp gaf me een yes gevoel, omdat ik het toch gered had. Soms met wat tranen van ontroering. Onderweg en bij het kamp kreeg ik veel reacties van medeklimmers. Vol respect en bewondering voor mijn prestatie, omdat zij zelf met 2 handen het al een uitdaging vonden. Mijn uiteindelijke hoogte bereikte ik op 21 december 2016 om 4,40 uur Tanzania tijd. 5300 meter, net een uur onder Stellapoint. Verder lukte mij niet meer door de pijn in mijn arm,  mijn energie raakte op en ik kreeg last van hoogteziekte, af en toe verloor ik  mijn bewustzijn weg en had ik braakneigingen. 5 stappen vooruit en rusten, dan weer 5 stappen vooruit. Het ging niet meer, noodzaak zo snel mogelijk naar beneden… Met vallen en opstaan, blauwe knieën, bijna zwarte heupen en zelfs een keer op mijn geblesseerde arm gevallen kwam ik toch heelhuids beneden. En hoe lager je komt hoe beter je je weer gaat voelen. Terug in het hotel toch maar even naar het hospital, xray laten maken. Gebroken Radius, even zetten en gips erom, Oh my God dat was even  heftig, het zetten van een gecompliceerde breuk. Maar ik heb het overleefd, na mijn gegil was wel de overvolle wachtkamer van het ziekenhuis leeg. ( ha ha ha, iedereen op de vlucht)
Daarna op safari, wauw wat een mooi bijzonder land is Tanzania, met mooie mensen, harmonie, vrede en heel veel dieren en natuur…
Nu terug in Nederland, in het Radboud ziekenhuis Nijmegen, opnieuw mijn arm zetten en gips er omheen, en 6 weken later nog een keer hetzelfde. Eigenlijk moest het geopereerd worden, maar dat heb ik toch maar niet gedaan, want mijn beschermengel/ innerlijke gids, gaf aan” niet opereren!”, en daar luister ik naar.
Een leerzame reis om mijn innerlijke kracht te leren kennen, anders dan ik had verwacht. Niet alleen fysieke inspanning, maar ook leren in het middelpunt van belangstelling te staan, het ritme aangeven als enige vrouw in een groep met vreemde mannen, in overgave en volledig vertrouwen op de gids de berg omhoog gaan en weer naar beneden. Mijn innerlijke gids vertrouwen en er gehoor aan geven. De boodschap begrijpen van mijn gebroken linker arm.  Leren ontvangen, dat anderen er zijn voor mij. En dat alles heelt, en weer functioneert ook al is het niet meer recht en het oude.
Heel veel respect voor mezelf voor een geweldige prestatie en uitvoering van een opdracht. Dankbaar voor alle hulp die mocht ik ontvangen tijdens de trip, van het veters stikken en het dragen van mijn rugtas. Dankbaar voor alle fijne mensen, die ik heb ontmoet, voor alle complimenten die ik mocht ontvangen. Dankbaar voor mijn innerlijke kracht.

Santiago de Compostella mei 2017
Een Inwijdingsweg naar Santiago de Compostella, ik voel me dankbaar voor mijn leven, hoe ik mij hier mag bewegen op Aarde en dat de Aarde een paradijs is in mijn beleving, hier en nu!!
200 kilometer wandelen in 8 dagen met 12 kilo bepakking! Wat een fantastische beleving en ervaring. Bijzondere omgeving, met mooie ontmoetingen en geuren en kleuren onderweg. Zegeningen van mensen onderweg, bewondering voor de prestaties van mensen, die vanuit hun woonplaats, ergens in Europa starten met lopen of fietsen, overnachten in herbergen, kloosters, bij mensen thuis, in tentjes, kilometers afleggen maanden achter elkaar met een glimlach om de mond.
Zo’n 20 jaar geleden las ik het boek over de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella van Shirley Mclean. Het maakte grote indruk op mij en mijn wens was ooit naar Santiago de Compostella te lopen. Helaas heb ik nog niet voldoende tijd nu om helemaal vanaf Nijmegen de tocht te ondernemen, maar ik heb nu een voorproefje genomen. Adembenemend en het blijft op mijn wenslijst staan!!! De laaste dag in Santiago de Compostella ben ik naar de “Cidade da Cultura de Galicia” boven op de berg gewandeld. Onderweg stemde ik mij af op mijn geliefde Zon en ik kreeg een inwijding op mijn derde oog en hart. Wauw!!

Nepal oktober 2018
Jaren terug kreeg ik van mijn innerlijke gids tijdens een meditatie te horen: ”je moet naar de Himalaya”. En in Oktober 2018, was het dan eindelijk zover.
Een maand naar Nepal, het land verbonden met de Himalaya, voor het eerst van mijn leven. Indrukwekkend om bij een gezin thuis in Dhading te logeren, Het dagelijkse leven te beleven. Leven in het hier en nu. De moeder van het gezin die kookt op een houtvuur in de hoek van de keuken, allemaal eten met je handen in kleermakerszit op een gevlochten rijstmatje. We eten elke dag 2 x rijst met linzensoep, curry, Dal Bhat, heerlijk bereid. Samen met de dochter water halen bij een stromende bron in het bos. Het meisje wandelt met gemak over de keien met slippertjes en ik erachteraan, onzeker over de uitdagende keien.
Een hele onderneming voor mij om de was in een mand op je rug met een band om je hoofd dragend naar de rivier ook weer over keien wandelend en proberen om je evenwicht te bewaren en heelhuids met alles bij de rivier aan te komen. Dan alles met de hand wassen, zoals mijn oma het vroeger ook deed. En dan weer terug, met dezelfde mand maar dan met nat wasgoed. Wauw, dat was teveel voor mijn hoofd en nek. Groot respect voor de vrouwen en mannen, alles wordt met de hand bewerkt, te voet verplaatst. Hard werken. De dagen duren daar net zolang in mijn beleving als toen ik kind was. Het dagelijkse leven is de zorg voor het eten van je gezin, de dieren en de gewassen. Om 5 uur opstaan en s’avonds bijtijds weer naar bed. Dag in dag uit. Met aandacht alles doen, zonder afleiding. Alle tijd hebben voor alles wat er is. Alles is geintergreerd in het dagelijkse leven. Niet zoals hier waarin we werken, vrije tijd hebben, sporten en daarnaast spiritualiteit. Alles is verweven in het dagelijkse leven met respect voor al het leven, gevoed vanuit de miljoenen Goden die er in het Hindoeisme zijn. Een overvloed aan Marygold bloemen, heilige bloemen, die we hier afrikaantjes noemen. Daarna naar Pokara voor de 12 dagen trekking naar Annapurna base camp. Ik voelde me enorm bevoorrecht om te wandelen in de mooie bergen. Maar het was ook een uitdaging. Het was geen glooiend, geleidelijk pad omhoog, maar steil omhoog en weer steil naar beneden, het hield niet op. Beenspieren hebben flinke training ondergaan, maar het was zo bijzonder, zo fijn en zo thuis. De trilling en energie is er zo fijn, je hoeft niet in afstemming te komen, je bent gewoon.
De geboorteplaats van Siddhartha,de Boeddha was ook een enorme beleving. Heel mooi de energie bij de Maya Devi tempel.
Nepal dank je voor een thuiskomen, voor een heerlijke energie in de bergen, van de paradijselijke natuur in Dhading, maar ook voor de lieve, gastvrije mensen.
Zo anders alles dan hier in Nederland, waar wij altijd maar druk zijn, afgeleid worden door van alles. Het dagelijkse leven is vooral overleven in een overload aan prikkels waarin je vaak ver van je kern verwijdert raakt. In Nepal voelde ik ondanks de ontberingen waar mensen mee te maken krijgen er toch een eenheidsenergie aanwezig is in alles en iedereen waar ik mee in contact was. Dankbaar en mijn hart is geraakt door de natuur, de mensen, en de heilige bergen. Dank ook aan Pure Nepal Trekking en het andere reizen.

Santiago de Compostella met mijn Kleinzoon mei 2018
Bon Camino
Samen met mijn kleinkind op pelgrimage naar Santiago de Compostella.
8 januari gaan we van start met de camino. Elke maandag na school wandeltraining, voorbereiden, pelgrimspas aanvragen, backpack en bepakking verzamelen. In het weekend steeds langere wandelingen maken en met het paasweekend als generale repetitie 3 dagen achter elkaar wandelen, zaterdags naar Scheveningen, 6 uur wandelen, eerste Paasdag naar Delerwoud 4 uur wandelen en thuisgekomen een Harrie Potter filmmiddag samen. En op tweede paasdag naar st Jansberg en Reichswald, weer 7 uur wandelen. De weg er na toe is al een hele beleving. Alle bloemen, dieren en bomen en planten die je onderweg ontmoet is een feest. Alle bagage bij elkaar verzameld, gespaard. Het is een backpack met slaapzak, een lichtgewicht broek, tshirt, trui, onderbroek en sokken en regenkleding. Justin draagt 6 kilo en ik draag de rest, 12 kilo.
30 april halen we onze eerste stempel in onze pelgrimpas in de Jacopskapel in Nijmegen en ontvangen we de Pelgrimszegen van 2 lieve mensen die zelf ook vele malen de camino hebben gewandeld en gefietst. Dan eindelijk is het 1 mei 2018, zo lang naar uitgekeken. Het avontuur gaat beginnen.
Mijn kleinzoon loopt voor “Wereldvrede en voor herstel van opa Hartman”.
‘s Nachts om 3 uur naar Schiphol, want we gaan met het vliegtuig naar Vigo Spanje, daar reizen we met de trein naar Ourense en door naar onze bestemming Saria. 118 km van Santiago de Compostella. We komen savonds om 21.05 uur op het station aan en dan nog een overnachting zoeken. Want mijn kleinzoom wilde graag een avontuurlijke reis, waarin we niet van te voren weten waar we overnachten en alles. Dus uit eindelijk komen we in het klooster van Sarria aan, vermoeid, in het donker je bed zoekende tussen alle stapelbedden met slapende, luid snurkende en hoestende en proestende mannen en vrouwen. Dan nog je bed opmaken, in het donker, met een hoofdlampje op, nog even naar toillet en tanden poetsen. Eindelijk lig je op bed en val je als een blok in slaap.
De volgende dag starten we onze camino, we hebben afgesproken zoveel mogelijk stempels onderweg te halen, bij kerkjes, auberges, restaurantjes, overal zijn de stempels te halen, de een nog mooier dan de andere. De eerste dagen is het nog wat fris maar afgezien van een paar druppeltjes is het droog weer. En de dagen daarna wordt het steeds warmer in de loop van de dag. We lopen door kleine dorpjes, langs landweggetjes, langs weiden en door het bos. Soms in stilte, soms op ontdekkingstocht naar diertjes, bloemen, indrukwekkende bomen. We ontmoeten pellegrinos uit alle delen van de Wereld, Brazilie, Denemarken, US, Belgie, en ook Nederlanders, die diep onder de indruk zijn van Justin en hem bemoedigend toejuigen en aangeven hoe inspirerend het voor hun is dat mijn kleinzoon de camino wandelt.
Diep respect ontvangt mijn kleinzoon  van de andere pellegrinos, met kreten als, You are my heroe, You inspire me, Wauw! Champion. Heel leuk allemaal, maar ondertussen ook vermoeiend, pijnlijk, warm, want soms is er na 15 kilometer wandelen met bepakking in behoorlijk heuvelachtig gebied nog geen auberge. Niet wetend wanneer de eerst volgende auberge in aantocht is wandelen we stug verder. Heel trots op mijn kleinzoon  die dit allemaal met veel interesse en lol ondergaat. En dan eindelijk na 21 km een bed! Je bed opmaken, een pelgrimsmaaltijd met veel trek veroberen, dan douchen je sokken en je onderbroek wassen en slapen, want de volgende dag gaat het pad verder.
Geweldig om met je kleinzoon te wandelen in Spanje, een pad te gaan waar duizenden mensen , bekend en onbekend hebben gewandeld met een bepaalde intentie, of doel.
Hoe bijzonder is het gevoel als je onderweg aan de wandel bent met roofvogels boven je en datmijn kleinzoon dan heel rustig tegen je zegt: “ die roofvogels oma, die vertellen ons dat we heel dicht bij ons innerlijke zelf zijn”. Dan smelt je van binnen en voel ik een diepe dankbaarheid, dat ik hier wandel met zo’n mooi mens.
Dan 1 dag eerder dan verwacht komen we aan in Santiago de Compostella, ons laatste stempeltje halen en dan de officiele compostella, op perkament, in het latijns. Hoe trots kun je zijn. Maar de camina is pas volbracht als je in de inmense grote katerdraal, achter het beeld van de heilige Jacob bent geweest en hebt aangeraakt. Duizenden pellegrino’s van over de hele wereld afkomstig hebben dit beeld aangeraakt vanuit diepe dankbaarheid dat de tocht volbracht is en dat is zo voelbaar als je het beeld aanraakt.
De dag daarop hebben we de dienst bijgewoond. Ook een ervaring die onvergetenlijk is. In het spaans, dus wat er allemaal verteld wordt weten we niet. Maar de voelbare energie, de klanken die de non zong en dan als kers op de taart werd het enorme wierookvat van 10 kilo aangestoken en door 7 mannen door de kerk geslingerd. Vroeger werd dit gedaan om de stank van de pelgrimgangers te minimaliseren die in de kathedraal sliepen. Tegenwoordig wordt dit nog af en toe als traditie gedaan. Dus hoe leuk is dit om juist nu met elkaar mee te mogen maken.
Enorm dankbaar en super trots op mijn kleinzoon voor een bijzonder tocht, die hij heeft mogen ervaren op zijn jonge leeftijd. Een echte kanjer!!

Reis van de ziel 2020
In januari 2020 kreeg ik van mijn gids de boodschap ” Er gaat iets gebeuren in de Wereld dat alles verandert”. Ook zou er in mijn persoonlijke leven iets zijn wat alles zou veranderen op het het gebied van mij als persoon, mijn relaties, mijn werk, mijn praktijk, mijn  prive, echt alles zou gaan veranderen op alle lagen van bestaan.
Ik wist alleen niet wat, en soms is het ook goed dat je niet alles weet want dan had ik de ontwikkeling niet aangedurfd.
Maar het gebeurde echt, en ik had geen vat, geen controle, ik kon niet gehoord worden en niet gezien worden in wat ik ervoer.
Ik noem het mijn nacht van de ziel, waarin ik diep in mijn eigen modder de bodem niet meer voelde. Verlaten, alleen, eenzaam, zoekende, verloren, verwarring, ongegrond.
Ik ontdekte dat ik een alleen geboren tweeling ben. Hierdoor ook bewust werd waarom ik bang was om mijn ruimte in te nemen en daardoor de ander te beschadigen. Misplaatste verwachtingen en teleurstellingen in mezelf, in mijn naasten. Heel bizar. Afgescheiden zijn. Verkeerd interpreteren van signalen, woorden, gedachten, jezelf wegcijferen en zoekende wat er mis is in mij???

Te maken kreeg met wat zwarte magie bewerkstelligd en hierdoor totaal niet bij machte was.Want hoe breng je dat naar je omgeving die hier allen in aangedaan waren.

Maar toch vanuit innerlijk kracht, zoeken en vinden en naar de bron van dit alles gaan. Regressie, hypnose, meditatie, accupunctuur, healing, reading, zielsgrid reading van alles aangepakt en gedaan. Hierdoor kon ik zien wie ik werkelijk was.
En net zo als het begint stopt het en kreeg ik weer vat, en werden ook de ogen en oren open van mijn omgeving. Hebben samen reiniging en ritueel gedaan om los te koppelen wat niet klopt en te zuiveren. En daardoor ook de mogelijkheid om terug te kunnen gaan naar de bron van dit alles waar het begon voor

Lemurië

In de tijd van mijn aanwezigheid in  Lemurië kreeg ik helderheid en visioenen wat er in het nieuwe Atlantis zou gaan spelen. Vernieuwende technologieën van hoge intelligenties, waarin de mens vanuit creatie kracht manifesteert en creëert. Maar ik nam ook waar dat hiermee macht, kracht, manipulatie en andere donkere energieen zouden binnendringen. Ik bracht mijn omgeving hiervan op de hoogte. Maar zij zagen geen gevaar en gingen mee in de ontwikkelingen en scheiden zich af van mij. Deze afscheidingen waren heel heftig, hier werd mijn gevoel van waarde aangetast, maar ik accepteerde en wachtte af. Maar er kwam geen inzicht en steeds verder ging de ontwikkelingen en de afscheiding van mij en de verdichting in Atlantis totdat er ingegrepen werd en de vernietiging van Atlantis plaatsvond. Door mijn teleurstelling, mijn niet gehoord zijn, niet gezien worden was ik bereid om mee te werken aan de vernietiging van Atlantis. Dus kreeg ik ook te maken met vergelding, arrogantie en ging ik net als iedereen de verdichting in en scheidde ik mij af van mijn liefdeslicht. Door de vernietiging van Atlantis werd de mens nog verder afgescheiden van zijn lichtkracht. En kwamen de lage trillingen nog meer tot zijn recht in jaloezie, manipulatie, afgunst, agressie en verder af van de liefdestrilling.

In 2020 mijn nacht van de ziel was er een flashback naar deze oorsprong en mocht ik mijn bewustwording van dit oertrauma van afgescheiden zijn, Niet gezien worden, niet gehoord worden. Mijn zuivere intuïtieve waarnemen die ik had maar die ik liet verdoezelen, onderdompelen door mijn omgeving. Dit omdat ik mijzelf niet waardig genoeg vond om mijn ruimte in te nemen , om voor mezelf op te komen. Om bij mijzelf te blijven gecentreerd in liefde voor mezelf. Diep afzakken in de donkerte, in de modder van mijn eigen gedachten, moest ik mijzelf bekennen dat ik afgescheiden was van mijn Goddelijk Licht, mijn ziel. Niet werd ik door anderen afgescheiden maar deed ik dat zelf, omdat je het toelaat dat dit kan. En dan jezelf omarmen, liefhebben en aanvaarden dat dit allemaal onderdeel is van mij, van wie ik ben. Heel zijn met mijn licht om mijn donkerte. Heel zijn vanuit mijn Zielelicht en mijn menselijk ego.
Steeds dieper in contact met mijn ziel, mijn licht komen en de nacht uitkomend naar een nieuwe dag.
De oorzaak weten en de oplossing vinden om het in het juiste licht te plaatsen en in het nu te leven.
Mede door lieve mensen om mijn heen die me ondersteunden.
Ik heb mijn zielslicht mogen waarnemen , mogen ervaren en ontdekt dat het eenheidsveld wat voor mij heel normaal is ook uniek is om mensen in te laten zijn en te laten ervaren dat dit er werkelijk kan zijn hier op Aarde.

Mijn droom in de baarmoeder als twin survivor.

Dit jaar 2022, vier ik mijn 60 ste verjaardag en kijk ik terug vanaf mijn eerste start als het eerste sprankje licht tijdens de conceptie en alles wat daarna gebeurde en bepalend is geweest, hoe ik mijn leven geleefd heb tot nu toe. Nu wetende dat ik een alleengeboren tweeling ben van een eeneiige tweeling. Alles valt op zijn plaats.
Innig verdrietig vanwege een leegte, een gemis, zoekende naar mijn andere helft. Deze leegte vullen met liefdevolle mensen maar afgelopen 2 jaren ervaren dat dit helemaal niet kan. Het verdriet werd groter en groter, voelde me niet gezien, gehoord en werd niet begrepen in mijn enorme emoties.Terug kijken naar mijn jeugd waarin ik een eetstoornis ontwikkelde, van uithongeren, tot vreetbuien, pillen slikken, vinger in de hals steken. Onbedwingbare onverzadigde honger, die de leegte niet kon vullen. 
Tot ik mijn liefde van mijn leven tegen kwam en trouwde. Hij vulde mijn leegte en ik was van mijn eetprobleem af. Maar er achterkomen dat dit heel lang kan, wel 30 tot 35 jaar en toch op een gegeven moment weten dat de leegte iets anders is en niet door hem opgevuld kan worden.
Niets mocht vies worden, nog net geen smetvrees. Een enorme dwangmatige schoonmaakdrang. Alles moest lekker ruiken, het huis, de was, het lichaam. En nog veel meer, teveel om allemaal hier te benoemen….
Nu pas bewust van hoe alles te maken heeft met mijn eerste 9 weken in de baarmoeder, samen met mijn zusje.
Zij stierf,  maar ik hield haar onbewust levend in mij. Schuldgevoel want ik leef en zij niet. Ik leefde voor twee, een krachtige en een zwakke kant in mij, vaak 2 baantjes, of 2 opleidingen tegelijk.en tegelijker tijd was ik het niet waard om te leven. Ik durfde mijn ruimte niet in te nemen, bang om de ander te beschadigen. 
Alles in mijn leven, heeft ermee te maken, dat ik na 9 weken samenzijn met mijn andere helft alleen overbleef, het doodgaan, de stilte, de stank, de afbraak, alles heeft een grote indruk achtergelaten en een enorme leegte, Maar ook het schuldgevoel, wat altijd en overal de kop op steekt wordt helder door dit alles. ik bleef leven en mijn zusje stierf, 
Bewustworden van dit alles is al heel wat, maar dan helen van dit alles. En mijn eigen leven gaan leven als levend mens. Ieder zijn eigen plek en ruimte geven. 
De beste versie van jezelf zijn, alle talenten en gevoeligheden ten volle gaan leven. Helemaal jezelf durven zijn en het waard zijn.
Dat wil toch iedereen? Leven, genieten, stromen ten volle.

2022 Het jaar van de vrouwelijk energie.

2022 stond voor mij voor het jaar van de vrouw, de vrouwelijke energie, van volgzame vrouw naar de Mysticus, de Godin.
22 januari 2022 starte ik de eerste vrouwenlichtcirkel.

Voor mij persoonlijk:
alles van het ego vrouwelijke naar het Goddelijk vrouwelijke en van ego mannelijk naar het Goddelijk mannelijk.
Het jaar waarin de schaduwkant volledig in bewustzijn mocht komen en worden omarmd. Waardoor er losgekoppeld kon worden. waarbij intense emoties van verdriet, pijn,schuld enleegte gevoeld mochten worden. Helderheid en zuivering plaats kregen, om oude verbonden en contracten enpatronen teniet gedaan werden. Samensmeltingen uit oude tijden, die eeuwen terug aangegaan waren, losgekoppeld werden.
Halverwege dit jaar heb ik de boeken gelezen van het Maria Magdalena Mysterie en het Jesus Mysterie en nu nog bezig met deel 3 Het Medici Mysterie. Een trilogie, triller gebaseerd op historische achtergronden en kennis van lang geleden. verborgen mysteries, achtergehouden informatie.
Een ontdekkingstocht naar de waarheid! Maar wat is de werkelijke waarheid, puur en zuiver?
Na de eerste twee delen gelezen te hebben werden nog meer dingen in mijn leven duidelijk voor mij, wat ik afgelopen jaar allemaal meemaakte, en wat ik loskoppelde en hoe en het waarom.
Heel dankbaar daarvoor.

De invloed van Maria Magdalena, Yeshua, Moeder Maria , de Katharen, op mijn leven . De verbindingen vanuit het verleden, werd me steeds helderder. Belangrijk voor mij om het in het nu duidelijk te krijgen en los te koppelen wat mijn leven in het nu belemmert.

In Februari kreeg ik de ingeving om naar Lourdes te gaan. Dit was altijd al een wens om met mijn oma daarnaar toe te gaan, maar het was er nooit van gekomen. Samen met een vriendin ging ik op weg naar Lourdes. In Lourdes was de eerste dag regenachtig, maar daarna werd het stralend mooi weer. Wandelend naar het hoogste punt in Lourdes, wat avonds te zien is met een blauw verlicht kruis boven op de top van de heuvel. Een hele mooie wandeling in de natuur en met stralend mooi weer. Op de top een uitzicht op Lourdes met de kathedraal, het meer en de stad in het dal en aan de andere kant de besneeuwde toppen van de Pyreneeën. Indrukwekkende plaatjes mogen maken van de zon met de kleurenstralen.
Ik voelde het verlangen om naar Monségur te gaan. Lourdes lag niet al te ver hier vandaan. Dus met de trein en de bus via Toulouse naar Foix. en de laatste 10 km wandelen naar de burcht van Monségir.
Eind 2021 had ik een eeuwenoude heilige verbinding, waarin er een soort loop was ontstaan, los gekoppeld en ongedaan gemaakt. Heel pijnlijk om een samensmelting los te maken. Emotioneel intens maar dit was ook fysiek voelbaar en heel pijnlijk.
Toen al voelde ik een verlangen om naar Monségir te gaan. De sjaal die mij in het heilige huwelijk had verbonden wilde daar in zuiverheid achtergelaten worden. Om vanuit zuiverheid los te laten en te helen. Diepe indruk maakte de plek op mij en gaf me een diepe vrede en gelukzaligheid om daar los te laten. De plek van de Katharen, de zuiveren. Ik voelde de oude verbinding met de plek in mij. Daar waar gelijkwaardigheid, liefde en verbinding met alles op Aarde vanuit de Goddelijke bron is.
In liefde loslaten op alle lagen.
Pas later toen ik weer thuis was, kreeg ik informatie over de Katharen en het gebied Monségur.
Terug naar Lourdes, hebben we kaarsen gebrand vanuit dankbaarheid, maar ook voor vrede en liefde voor de wereld en iedereen.
De foto’s die ik toen in Lourdes maakte waren allemaal in een blauwe waas, heel bijzonder. De MOEDER energie, de Goddelijke moeder toonde zich zo mooi. Diep ontroerd en dankbaarheid daar voor.
Terug in Nederland komt het menselijke stuk, het gewonde hart, de emotie, de schaduw, de onzekerheid, verdriet, pijn, onbegrip en boosheid alles is aangeraakt en komt naar boven. Rouwen om wat niet meer is.
Het duurt een tijd om te beseffen dat dit alles niet van nu is, maar nu is aangeraakt.
Dan is het de kunst om los te laten. Te helen.

April komt de volgende reis, een pelgrimage, alleen op pad. Ik ging naar Porto, eerst dacht ik nog om vanuit Fatima te starten maar heb ik toch niet gedaan. Leek mij teveel kilometers om te doen. Maar zoals altijd weet je niet altijd duidelijk wat er werkelijk de bedoeling is.
Dus ik startte in Porto, een mooie wandeling langs de kust, onderweg ontmoet ik een vrouw uit zuid Duitsland en we lopen samen verder. Elkaar een deel van ons leven vertellend. Want als je zo in den vreemde aan de wandel bent samen met een onbekende komen er verhalen.

Ik vertelde over mijn alleengeboren tweeling stuk en zij vertelde daarover heen, dat ze twee zoontjes heeft, de oudste is van een tweeling waarvan er een vroegtijding tijdens de zwangerschap een miskraam werd. Dus ook een alleengeboren tweeling is. Ze had hier nog nooit van gehoord, maar ze ging hier meer over zoeken en lezen, voor haar zelf en voor haar zoon. Ze liep de pelgrimage als dank voor haar goede vooruitgang ivm haar auto-immuunziekte. Een paar jaar geleden was het heel slecht met haar en was ze een lange tijd niet mobiel geweest. Door veel therapie kon ze nu weer alles en als dank wilde ze deze pelgrimage doen.
Ze vertelde mij dat ze vorig jaar had gedroomd over een jongeman van ongeveer 23 jaar, toen ze in haar droom vroeg wie hij was zei deze jongen dat hij haar zoon was… Nooit eerder had ze dit tegen iemand verteld, maar toen ze rond haar twintigste haar jeugdliefde weer ontmoette en snel daarna trouwden. Ze slikte toen de pil en waren aan de toekomst aan het bouwen. Nog niet bezig met kinderen nemen, krijgen. Na een maand of 5 kreeg ze pijn en kwam er een doodgeboren kindje, in de toilet. Ze schrok hier giga van, niet wetend dat ze zwanger was. Ze slikte immers de pil.Verward en overmand met schuldgevoel, want ze dacht dat ze haar kindje vermoord had door het slikken van de pil. Ze heeft dit tegen niemand verteld ook niet tegen haar man. Dit kind zou 23 jaar zijn als het gewoon voldragen geboren was geweest.
Wow dit was heel indrukwekkend. De vrouw had dus 2 levende zoons en 2 zoons in de lichtsferen. Ze kreeg een auto-immuunziekte en kon bijna niets meer. Afgelopen 3 jaar was ze aan het herstellen en kon ze weer lopen.Als dank wilde ze een pelgrimage lopen voor het herstel dat haar gegeven was.
Nu werd ze door ons gesprek ook bewust van dat ze haar gezin compleet mocht maken. Elke zoon een naam mocht geven, op de juiste plek in het gezin. De droom over haar oudste zoon was een teken. Zichzelf vergeven en een misplaatst schuldgevoel loslaten.

Het was heel indrukwekkend en mooi dat ik deelgenoot mocht zijn en mijn aandeel door het delen van het alleengeboren tweeling stuk mocht aanreiken voor meer bewustzijn. Aan het einde van de dag scheidde onze wegen. Zij ging verder en heeft haar pelgrimage volbracht.
Dankbaar voor het vertrouwen en het verhaal dat ze met mij deelde en ik met haar mocht delen waarbij we beide weer verder op ons levenspad gaan.
Voor mij was het niet de bedoeling om verder te wandelen. Ik kreeg last van mijn wreef. Ik besloot de volgende dag om 4 kilo bepakking naar huis te sturen, terug te reizen met de metro naar Porto en na een paar dagen ben ik toch naar Fatima gegaan.

s’Nacht in Porto voordat ik naar Fatima ging, kreeg ik al een boodschap van de Heilig moeder: “Geef alle lasten van uw moeder terug aan haar, jij hoeft deze niet op te lossen. Geef het gewoon terug en neem al je eigen lasten terug die je kinderen op zich hebben genomen. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen deel”.
Toen naar Fatima, daar zag ik de boeteweg van een moeder, op haar knieën kroop ze over de rode loper over het immens grote plein. Haar kindje van ongeveer 5 jaar liep naast haar met moeders tasje om haar arm. Ik nam het waar en het voelde heel intens.
Er kwam een gevoel van verdriet in mij en in mij kwamen de woorden” Dit klopt niet, dit hoeft niet”. “ Er is geen boetedoening op deze manier. Het gaat om bewustzijn en een andere keuze maken.
Later die dag ging ik in meditatie in de Olijven tuin, waar de totale kruisweg van Jesus wordt getoond. Daar ging ik in stilte en afstemming en kreeg de informatie dat er geen boetedoening door schuld hoeft. Het heeft met bewustzijn te maken, met verantwoordelijkheid. Met lessen en vergeving.
Ieder mens is gelijk, ieder mens heeft uitdagingen, lessen te leren, bewustzijn te ontwikkelen, niemand uitgezonderd. Pijn, verdriet, schuld en boete is heel vaak een herinnering uit iets ouds. Het is goed om het bewust te zijn maar het is niet altijd van nu. En soms dragen we dit vanuit ouders, voorouders met ons mee. Daar kunnen we uitstappen. Loskoppelen.
Dankbaar voor de informatie en de innerlijke vrede die ik mocht ervaren in deze tuin.
De volgende dag ging ik terug naar Porto, daar heb ik wat toeristische plekken bezocht en na een dag reisde ik met de bus naar Santiago de Compostella.
Daar wandelde ik s’avonds van de herberg naar de Kathedraal en kom ik een vriend tegen, die ik het jaar ervoor in Frankrijk leerde kennen, die inmiddels naar Portugal is verhuisd . Hij was met een vriendin een dagje uit naar Spanje. Heel verrassend om een bekende op die plek te ontmoeten.

Na twee dagen had ik alles gedaan wat ik in Santiago de Compostella wilde doen en het was klaar, dus ging ik naar huis.

Thuis ging ik mij bezig houden met het helen van het alleengeboren tweelingstuk, representant bij 4 opstellingen aanwezig geweest. Hier leerde ik al heel veel over het alleengeboren tweeling zijn. Ik heb toen een prive opstelling bij Aranka van Reeuwijk (alleengeborentweeling.nl) afgesproken. Deze sessie was voor mij het begin van de verandering. Na de sessie kwam ik thuis en mijn buuf zag meteen het verschil.

Het boek a healing path for Womb twin survivors van Althea Hayton, gaf mij inzicht in heel mijn leven. Alles viel als een puzzel in elkaar.
In de week die daarop volgde heb ik een opstelling met edelsteenharten gemaakt, mijn hele gezin en family, van opa’s oma’s, ouders, kinderen kleinkinderen en mezelf op de juiste plek gezet.
Dit had grote gevolgen, want zoals in het boek “de fontein” gaat er eindelijk van alles stromen zoals het behoort te stromen. Niet alleen bij mij maar ook bij de anderen.
Reactie was; Ruimte werd er gevraagd, even geen contact. Intens maar voor mij heel duidelijk.

Samen met vriendin en buddy, die zelf ook een AT’er is, zijn we 4 dagen naar Ameland gegaan. Samen aan het werk, alle webinars met betrekking tot Vanishing twin survivors bij Damien Wyne samen gedaan. Intense dagen waarin we veel transformatieprocessen doorgingen, gezuiverd zijn, bewust geworden en er healing plaats mocht vinden. Fijn om met een gelijkgestemde te doen, waardoor er begrip, helderheid is, om alles te zien en te horen wat er is.

Chatres
In oktober reisde ik met lieve vrienden naar Chartres, om het labyrint te lopen. Al jaren stond dit op mijn lijstje. In Chartres zelf voelt het thuiskomen, ik ben er eerder geweest. Niet alleen nu in dit leven. Een thuisgevoel is zo sterk. Vrijdags ligt het labyrint vrij en we lopen ieder afzonderlijk het pad naar binnen. Indrukwekkend, mooi, geraakt, geopend, verbonden met diepere lagen in mij. Soms stilstaand, even wachten en laten stromen wat er mag stromen. Dan weer stap voor stap verder gaan. 11 paden lopen, die leiden tot de kern . De kern in de vorm van een Roos, elk blad geeft inzicht, bewustzijn, opent dat wat geopend mag worden, tot in de kern. Vol overgave met dankbaarheid, kracht en vertrouwen vanuit dienstbaarheid kunnen vergeven wat er vergeven mag worden. Vooral mezelf.
Adembenemend was de gids die ons leidde door de kribte van de kerk, haar stem die oude slavische liederen zong in de inwijdingsweg die wij daar mochten ervaren. Een tijdstunnel van nu verbonden met eeuwen terug. Fysiek zichtbaar, voelbaar in de muren en de waterput van de verschillende eeuwen, van de Druïden en de Katharen, Maria Magdalena en de fresco’s en het nu.
Een mooie reis waar we ook mooie mensen uit België mochten ontmoeten.

De Moeder
Moeder Aarde, Moeder Maria en mijn eigen moederzijn.
Moederzijn heeft dit jaar ook bijzondere aandacht. Het totale loskoppelen van het kind. Het kind wordt volwassen. Alle ruimte krijgt het. Maar verbondenheid is er en blijft. Anders dan opgevulde leegte als bij een alleengeboren tweeling leegte. Ook is er twijfel en onzekerheid met vragen; “Wat doe ik verkeerd” Maar achteraf weet ik dat dit het niet is. Ruimte en afstand heeft het nodig.

Bijzonder als er via het internet wetenschappelijk onderzoek voorbij komt waarbij de verbinding van moeder en kind lang na blijft ijlen, ver voorbij volwassenheid. Door de bloeduitwisseling tijdens de zwangerschap zijn er bepaalde receptoren die op onbewust niveau werkzaam blijven en actief worden als er disbalans komt bij de een of de ander. Dus of je wil of niet kom je in elkaars proces en wil je helen. Dit kan heel vervelend zijn voor degene die heelt. Ook hier weer loskoppelen, scheiden van energieen is belangrijk.

Dus als moeder neem je afstand, want je houd van je kind. En bid voor herstel, voor heling voor je kind. Je stelt je in op liefde, want liefde heelt alles.

Achter mij sluit ik de deur van het verleden, en doe het op slot. Mijn taak als echtgenoot, volgzame vrouw, moeder zit er op. Ik richt me naar voren en zet vertrouwen in de Goddelijke Bron.
De droom die ik daarna krijg:
Ik zie dat ik een deur achter mij sluit en draai heel bewust de sleutel om en voel, dit is afgesloten. Het is volbracht. Je hebt gedaan wat er van je gevraagd werd en heel even is er twijfel. Is dit wat het? En ik weet het. ik geef me over. Het is goed. Ik draai me om en kijk om me heen. Er is overal licht en een diamanten poort waar ik door mag gaan. Als ik een stap zet in de richting van de poort start er een douche met een straal van opalen licht. Als wordt gereinigd en gezuiverd. Al het oude wordt van me afgespoeld en ik mag verder en stap verder door de poort. Een intens licht omvat mij en dan wordt ik wakker.
Dus de stap naar het nieuwe is begonnen, nog niet wetend wat dit dan inhoud maar het is goed.

Op de scheurkalender:
“Laat al het oude los wat niet meer dient, behoud het goed van het verleden en wees dankbaar voor wat het heeft gebracht, zodat de stap naar het nieuwe gezet kan worden vanuit onbevangenheid en vol verwondering voor de magie die dan ontstaat.

De overeenkomst tussen de Aarde en de baarmoeder.
In het donker worden de zaden geplant en ontkiemen. Ook een kind groeit in de donkere omgeving van de Baarmoeder, veilig en vertrouwd met alle voeding die nodig is in de buik van de moeder. Ook in de natuur is dit zo. Het zaadje dat op de aarde valt en in het donker ontkiemt, alle voeding ontvangt van moeder Aarde en uitgroeit tot plant, boom en weer vruchten geeft.
De circle of life.
Alles even belangrijk.
In het donker ontstaat het mooiste en kostbaarste voor de moeder.

Liefde heelt alles.

Licht en liefde is het enige wat belangrijk is vooral in het donker, want dit geeft zicht, groei, bloei, liefde en helderheid om in eenheid te leven met jezelf en vandaar uit met alles. In onze totale ontwikkeling hebben we alles ervaren vanuit dualiteit, dader, slachtoffer, licht donker, goed slecht. Dit is nodig om tot heelheid te komen. Daarvoor zijn we naar Aarde gekomen. Om heel te worden en alle aspecten van onszelf te omarmen en lief te hebben.
Van hieruit kunnen we zijn, kunnen we stralen. Liefdeslicht.